Weblog
Aan het begin van een drukke werkdag lig ik baantjes zwemmend wat te mijmeren in ons prachtige nieuwe zwembad. Ik durf wel te zeggen: ‘Het mooiste zwembad van Noord-Nederland’. Het wordt weer een druk dagje, maar het eind is veelbelovend: Bert Visscher in ons ook al mooie Atlas Theater.
Vorig jaar hadden de ‘Old Stars’ mij al gevraagd: doet u ook een keer mee? Aan mijn motivatie lag het niet: je kan mij ’s nachts wakker maken voor een potje voetbal. Al is het wandelvoetbal.
Een bijeenkomst van burgemeesters heeft wel wat van een druk bijenvolkje. Aan de lopende band vliegen er exemplaren in en uit. Sommigen komen te laat, anderen gaan eerder weg, en weer anderen gaan weg om dan weer terug te komen.
De dochters zijn nog jong. Naar bed brengen is dan een heel avontuur. Onderaan de trap mogen ze kiezen met welke ‘brandweergreep’ ze naar boven willen: de Poolse, de Spaanse of de altijd zo gevaarlijke Chinese.
Met een groep leuke Emmenaren zijn we te gast bij de Muziekschool Emmen. Het idee is dat we in groepjes van vier steeds een kwartiertje les krijgen op een instrument: viool, hobo, dwarsfluit en piano. Dat maakt een mens weer bescheiden.
De kinderen zijn de deur uit. Dat heeft soms een voordeel. Maar de nadelen zijn veel groter.
De dag loopt sneller dan gedacht. De diverse vergaderingen gaan rap en er valt zelfs ineens wat uit. Ik zie een gaatje in een tjokvolle dag. Dat biedt kansen. Mijn lieve ouders hebben me van alles geleerd, behalve lanterfanten.
Toen ik een jaar of 10 was, behoorde Oom Jannes toch wel tot de favorieten. Hij was ook na de dood van zijn lieve vrouw een vrolijke man in het bejaardenhuis. Maar wel wat apart.
Het stond al jaren op ons ‘lijstje’: Australië. Dat leek een mooi land en bovendien woont leuke neef Piet er met familie. Zo’n bestemming doe je niet in een lang weekend. Daarvoor is de vliegreis van bijna 24 uur net wat te lang. Ik mag graag lezen, maar toch komen we redelijk gaar aan in Sydney. Het is er winter, maar met een temperatuur rond de twintig graden is het best uit te houden.
Mijn vader ging eind jaren tachtig met vervroegd pensioen. Dat was in de periode dat de eerste computers verschenen. ‘Ik ging net op tijd, jongen’. Wij kregen op het gemeentehuis in Veendam 1 computer per etage.
Als je geregeld in het bos hardloopt, wil je nog wel eens struikelen. Ik kwam soms met een besmeurde hardloopbroek thuis. ,,Lekker gelopen, pap”, vroegen de meisjes dan. Nooit vragen ze of je lekker hebt gelopen, behalve als je onder de modder thuis komt. Maar meestal overleef je zo’n smak wel. Snel kijken of niemand het heeft gezien, en dan doorhollen.
We hebben er even op moeten wachten. Maar nu is het bijna weer zover: het nieuwe voetbalseizoen. We hebben ‘honger naar de bal’. Vroeger was ik dan altijd wel wat nerveus. Want als het betaalde voetbal begon, mochten we zelf ook weer ‘de wei’ in.
Het is vakantietijd. Soms lijkt het erop alsof heel Emmen de gehele wereld overvliegt. Maar er blijven nog genoeg mensen bij huis. Gewoon ‘thoes’. Dat kan best, want in Emmen en omgeving is van alles te beleven.
We fietsen in de stromende regen op een donderdagavond door Zwartemeer. Ik ben op mijn ronde door de 35 dorpen en wijken aanbeland in dit mooie dorpje op de grens.
Ik had er wel eens eerder op gezeten. Maar nooit een hele middag. De duofiets. Mooi woord en mooie uitvinding. Het is eigenlijk een tandem, maar dan met de stoeltjes naast elkaar. Er is één chauffeur en de passagier kan de benen stilhouden. Ideaal voor wat oudere mensen. Zo kan je een stukje op een fiets zonder moe te worden.
Burgemeesters worden voor van alles en nog wat gevraagd. Nu zeg ik niet overal ‘ja’ tegen, maar veel verzoeken helpen toch wel om in verbinding te staan met de mensen uit de gemeente.
Als ik naar het stadion De Oude Meerdijk van FC Emmen loop, zie ik de zwarte bus al staan. ‘Ganz Deutschland gratuliert der Nationalmannschaft zum 4. Stern’, staat er op de zijkant te lezen. Iets verderop staat de zwarte spelersbus van FC Emmen.
Op weg naar het congres van de Vereniging Nederlandse Gemeenten in Barneveld reken ik uit hoe vaak ik dat feestje al heb mogen meemaken. Ik kom uit op 15. Daarmee behoor ik ongetwijfeld tot de veteranen.
Hij zit met zijn lange lijf een beetje moeilijk op het al wat versleten kunstgras. De opening van de sportdag voor verstandelijk beperkten kan elk moment beginnen. Hij wenkt me, want praten gaat een beetje lastig.
Veel bezoekjes aan Zwolle combineerde ik met een bezoek aan mijn ouders. Dat was ik zo gewend toen ze er woonden. En nu ze er op het kerkhof liggen, blijft die gewoonte erin zitten.
Donderdag zijn er alweer de tweede verkiezingen van dit jaar. Ik voorspel al tijden dat we in het najaar nog een keer verkiezingen krijgen. Dat is niet zeker, maar echt lekker gaat het niet in Den Haag.
Het overkomt mij veel vaker. Als je aan de lopende band moet kiezen tussen twee of drie leuke activiteiten op hetzelfde moment, heb je een mooi baantje.
Ineens doken er in De Volkskrant onbekende foto’s op van het concentratiekamp Auschwitz. Harde foto’s waarop het leed van de Joodse gezichten is af te lezen. Het blijft een aangrijpend gezicht, zeker voor Shai Schellekes. Hij herkent ineens zijn vader op de foto. Die overleefde meer dood dan levend drie jaar in Auschwitz. Toen woog hij nog 35 kilo.
