Weblog
Op weg naar het congres van de Vereniging Nederlandse Gemeenten in Barneveld reken ik uit hoe vaak ik dat feestje al heb mogen meemaken. Ik kom uit op 15. Daarmee behoor ik ongetwijfeld tot de veteranen.
Hij zit met zijn lange lijf een beetje moeilijk op het al wat versleten kunstgras. De opening van de sportdag voor verstandelijk beperkten kan elk moment beginnen. Hij wenkt me, want praten gaat een beetje lastig.
Veel bezoekjes aan Zwolle combineerde ik met een bezoek aan mijn ouders. Dat was ik zo gewend toen ze er woonden. En nu ze er op het kerkhof liggen, blijft die gewoonte erin zitten.
Donderdag zijn er alweer de tweede verkiezingen van dit jaar. Ik voorspel al tijden dat we in het najaar nog een keer verkiezingen krijgen. Dat is niet zeker, maar echt lekker gaat het niet in Den Haag.
Het overkomt mij veel vaker. Als je aan de lopende band moet kiezen tussen twee of drie leuke activiteiten op hetzelfde moment, heb je een mooi baantje.
Ineens doken er in De Volkskrant onbekende foto’s op van het concentratiekamp Auschwitz. Harde foto’s waarop het leed van de Joodse gezichten is af te lezen. Het blijft een aangrijpend gezicht, zeker voor Shai Schellekes. Hij herkent ineens zijn vader op de foto. Die overleefde meer dood dan levend drie jaar in Auschwitz. Toen woog hij nog 35 kilo.
Het zijn van die wisselingen die het beroep van burgemeester zo boeiend maken. Maar ook niet altijd even makkelijk. Zo sta je met een paar honderd kinderen op het zonnige hoofdveld van FC Emmen om de uitslag van een boekenleeswedstrijd bekend te maken.
De datum zit in het hoofd van heel veel Emmenaren: 10 april. De bevrijding van Emmen. In een laatste offensief wordt de vijand verdreven. Elk jaar vindt de herdenking plaats bij het monument in Noordbarge.
Als ik uit de auto stap, kom ik de eerste leerlingen van De Atlas al tegen.
In Emmen is altijd wat te doen. En als je dan zo’n weekend hebt waarin de zon overuren maakt, en alles goed gaat, dan word je vanzelf een gelukkig mens. Op zaterdag ben ik jarig en los ik meteen maar een belofte in voor mijn nieuwjaar.
Het zijn van die momenten waarop je je weer echt vader voelt. Op de tribune bij een dochter die een prachtig theaterstuk opvoert. We zijn bij Garage TDI, het jeugdtheater in Assen. Ik mocht er een aantal jaren voorzitter zijn. Een beetje als vader, maar vooral als bestuurder.
In een rolstoel rijden is voor mij geen dagelijks werk. Gelukkig maar. Dat is voor veel kinderen op de Mytylschool in Emmen wel wat anders.
College bie ‘t pad. Zo noemden we dat in de vorige Drentse gemeente waar ik werkzaam was. Voor de niet-Drenten: college bij het pad (er zijn overigens bij het Huus van de Taol uitstekende cursussen Drents, maar dat terzijde).
Het was voorspeld. Een bezoek aan Vietnam is overweldigend. Met een grote Drentse delegatie bezoeken we Ho Chi Min, voormalig Saigon.
Het baantje van burgemeester is in meerdere opzichten bijzonder. Ten eerste zijn er maar weinig beroepen waarbij je tien keer in de week te horen krijgt: „Leuk dat u er bent.” Vaak nog aangevuld met: „En wat mag ik u te drinken aanbieden.”
In de vakantie las ik ‘In de man zit nog een jongen’, de biografie van de Twentse dichter en schrijver Willem Wilmink. Ik had altijd gedacht dat hij een vriendelijke en gemoedelijke man was. Zo’n Twent à la de leuke Herman Finkers.
Elke burgemeester in Nederland heeft een ketting. Sommige collega’s spreken van een ‘ambtsketen’, maar dat vind ik wat ‘eelsk’. De Emmer ketting is in 2017 ontworpen door Aafke Hof, die een prachtig atelier heeft in het Rensenpark.
In de sporthal van Emmerhout ben ik bij een voetbaltoernooi voor verstandelijk beperkte jongens en meisjes. Dat is altijd genieten. Tussen de bedrijven door geef ik een interview aan radiozender Simone FM, die met de reportage bus aanwezig is. “Mag ik jij zeggen?,” vraagt de jonge reporter van dienst.
Het overkomt me nogal eens als ik op visite ben bij een echtpaar dat zestig jaar getrouwd is. Trots haalt pa (of moe) de iPad tevoorschijn. Via een cursus of een geduldig kleinkind hebben ze geleerd ermee te werken.
De dag begint al vroeg in Nieuw-Amsterdam. Ik mag komen voorlezen in een leuke groep 8. Mooi, zo’n groep kinderen die ‘aan staat’ in de vooravond van een spannend leven.
De heenreis naar Den Haag ging nog redelijk voorspoedig. Een randstadtochtje gaat tegenwoordig nauwelijks meer zonder file. Maar nu valt de schade mee. Bovendien biedt zo’n autorit met een uitstekende chauffeur mij alle kans om wat achterstallig leesvoer weg te werken.
De eerste weken van zo’n nieuw jaar staan in het teken van allemaal nieuwjaarsrecepties. Een mooi feestje in Schoonebeek. Een bijeenkomst voor de medewerkers van het gemeentehuis. Onze eigen grote receptie in het Atlas Theater. De gezellige receptie in het provinciehuis.
Het thema van de drukbezochte nieuwjaarsreceptie in het Atlas Theater was ‘Jong’. Met zo’n onderwerp kan je alle kanten op voor een nieuwjaarstoespraak. Al is het altijd even zoeken naar het motto.
