Weblog
Mijn vader ging eind jaren tachtig met vervroegd pensioen. Dat was in de periode dat de eerste computers verschenen. ‘Ik ging net op tijd, jongen’. Wij kregen op het gemeentehuis in Veendam 1 computer per etage.
Als je geregeld in het bos hardloopt, wil je nog wel eens struikelen. Ik kwam soms met een besmeurde hardloopbroek thuis. ,,Lekker gelopen, pap”, vroegen de meisjes dan. Nooit vragen ze of je lekker hebt gelopen, behalve als je onder de modder thuis komt. Maar meestal overleef je zo’n smak wel. Snel kijken of niemand het heeft gezien, en dan doorhollen.
We hebben er even op moeten wachten. Maar nu is het bijna weer zover: het nieuwe voetbalseizoen. We hebben ‘honger naar de bal’. Vroeger was ik dan altijd wel wat nerveus. Want als het betaalde voetbal begon, mochten we zelf ook weer ‘de wei’ in.
Het is vakantietijd. Soms lijkt het erop alsof heel Emmen de gehele wereld overvliegt. Maar er blijven nog genoeg mensen bij huis. Gewoon ‘thoes’. Dat kan best, want in Emmen en omgeving is van alles te beleven.
We fietsen in de stromende regen op een donderdagavond door Zwartemeer. Ik ben op mijn ronde door de 35 dorpen en wijken aanbeland in dit mooie dorpje op de grens.
Ik had er wel eens eerder op gezeten. Maar nooit een hele middag. De duofiets. Mooi woord en mooie uitvinding. Het is eigenlijk een tandem, maar dan met de stoeltjes naast elkaar. Er is één chauffeur en de passagier kan de benen stilhouden. Ideaal voor wat oudere mensen. Zo kan je een stukje op een fiets zonder moe te worden.
Burgemeesters worden voor van alles en nog wat gevraagd. Nu zeg ik niet overal ‘ja’ tegen, maar veel verzoeken helpen toch wel om in verbinding te staan met de mensen uit de gemeente.
Als ik naar het stadion De Oude Meerdijk van FC Emmen loop, zie ik de zwarte bus al staan. ‘Ganz Deutschland gratuliert der Nationalmannschaft zum 4. Stern’, staat er op de zijkant te lezen. Iets verderop staat de zwarte spelersbus van FC Emmen.
Op weg naar het congres van de Vereniging Nederlandse Gemeenten in Barneveld reken ik uit hoe vaak ik dat feestje al heb mogen meemaken. Ik kom uit op 15. Daarmee behoor ik ongetwijfeld tot de veteranen.
Hij zit met zijn lange lijf een beetje moeilijk op het al wat versleten kunstgras. De opening van de sportdag voor verstandelijk beperkten kan elk moment beginnen. Hij wenkt me, want praten gaat een beetje lastig.
Veel bezoekjes aan Zwolle combineerde ik met een bezoek aan mijn ouders. Dat was ik zo gewend toen ze er woonden. En nu ze er op het kerkhof liggen, blijft die gewoonte erin zitten.
Donderdag zijn er alweer de tweede verkiezingen van dit jaar. Ik voorspel al tijden dat we in het najaar nog een keer verkiezingen krijgen. Dat is niet zeker, maar echt lekker gaat het niet in Den Haag.
Het overkomt mij veel vaker. Als je aan de lopende band moet kiezen tussen twee of drie leuke activiteiten op hetzelfde moment, heb je een mooi baantje.
Ineens doken er in De Volkskrant onbekende foto’s op van het concentratiekamp Auschwitz. Harde foto’s waarop het leed van de Joodse gezichten is af te lezen. Het blijft een aangrijpend gezicht, zeker voor Shai Schellekes. Hij herkent ineens zijn vader op de foto. Die overleefde meer dood dan levend drie jaar in Auschwitz. Toen woog hij nog 35 kilo.
Het zijn van die wisselingen die het beroep van burgemeester zo boeiend maken. Maar ook niet altijd even makkelijk. Zo sta je met een paar honderd kinderen op het zonnige hoofdveld van FC Emmen om de uitslag van een boekenleeswedstrijd bekend te maken.
De datum zit in het hoofd van heel veel Emmenaren: 10 april. De bevrijding van Emmen. In een laatste offensief wordt de vijand verdreven. Elk jaar vindt de herdenking plaats bij het monument in Noordbarge.
Als ik uit de auto stap, kom ik de eerste leerlingen van De Atlas al tegen.
In Emmen is altijd wat te doen. En als je dan zo’n weekend hebt waarin de zon overuren maakt, en alles goed gaat, dan word je vanzelf een gelukkig mens. Op zaterdag ben ik jarig en los ik meteen maar een belofte in voor mijn nieuwjaar.
Het zijn van die momenten waarop je je weer echt vader voelt. Op de tribune bij een dochter die een prachtig theaterstuk opvoert. We zijn bij Garage TDI, het jeugdtheater in Assen. Ik mocht er een aantal jaren voorzitter zijn. Een beetje als vader, maar vooral als bestuurder.
In een rolstoel rijden is voor mij geen dagelijks werk. Gelukkig maar. Dat is voor veel kinderen op de Mytylschool in Emmen wel wat anders.
College bie ‘t pad. Zo noemden we dat in de vorige Drentse gemeente waar ik werkzaam was. Voor de niet-Drenten: college bij het pad (er zijn overigens bij het Huus van de Taol uitstekende cursussen Drents, maar dat terzijde).
Het was voorspeld. Een bezoek aan Vietnam is overweldigend. Met een grote Drentse delegatie bezoeken we Ho Chi Min, voormalig Saigon.
Het baantje van burgemeester is in meerdere opzichten bijzonder. Ten eerste zijn er maar weinig beroepen waarbij je tien keer in de week te horen krijgt: „Leuk dat u er bent.” Vaak nog aangevuld met: „En wat mag ik u te drinken aanbieden.”
